lunes, 30 de noviembre de 2015

“INICIAÇÃO DO PRISIONEIRO” de Thiago de Mello (De A Canção do Amor Armado, 1966)

INICIAÇÃO DO PRISIONEIRO

É preciso que Amor seja a primeira
palavra a ser gravada nesta cela.
Para servir-me agora e companheira
seja amanhã de quem precise dela

Não sei o que vai vir, mas se desprende
dessa palavra tanta claridão,
que com poder de povo me defende
e me mantém erguido o coração.

No muro sujo, Amor é uma alegria
que ninguém sabe, livre e luminosa
como as lanças de sol da rebeldia,
que é amor, é brasa e de repente é rosa.
Thiago de Mello, A canção do amor armado, 1966.


INICIACIÓN DEL PRISIONERO

Es preciso que Amor sea la primera
palabra que yo grabe en esta celda.
Para servirme ahora y compañera
sea mañana de quien urja de ella

No sé lo que vendrá, mas se desprende
de esa palabra tanta claridad,
que con poder de pueblo me defiende
y me mantiene erguido en caridad.

En sucio muro, Amor es alegría
que nadie sabe, libre y luminosa
como rayo de sol de rebeldía,
que es amor, brasa y de repente rosa.

Thiago de Mello, Canción del amor armado, 1966.
(Versión de Pedro Casas Serra)

domingo, 29 de noviembre de 2015

“ESTRELA DE ESMERALDA E REBELDIA” de Thiago de Mello (De A Canção do Amor Armado, 1966)

ESTRELA DE ESMERALDA E REBELDIA

Para o companheiro Joel Rufino dos Santos

Não quero fazer um poema.
Quero é acender uma estrela
para entreter a esperança
do Joel, um companheiro
que está preso pelo bom gosto
de pensar e de dizer,
de contar história nova
cujo crime insuportável
é ser antiga demais
e ser simplesmente a História. 

 
É estrela feita de amor.
Por mais que raios lhe cresçam
desferindo rebeldia,
no seu bojo rolam rios
de ternura e de alegria.
Mas quem diria, Joel,
que um dia o amor desta pátria.
tivesse gosto de fel. 

 
Sirva essa estrela de grito:
um grito de homem, que se ergue
como espada e como rosa.
Sirva de chuva e de sono
no escuro de tua cela,
onde não cabe nem chega
a canção da luz do dia.
Sirva de relva e de aurora
para rumo de meninos.
Sirva de baile e brinquedo,
mas sirva principalmente
de milícia de esmeraldas,
devassando luminosa
as forças turvas do medo. 

 
Sirva assim de cidadela
que te defenda o milagre
de caminhar noite e dia
construindo a madrugada
e amanhecer começando
como a criança que amanhece
dentro do peito do homem. 

 
Parece estrela encantada,
mas é feita de verdade
que nasce, rebrilha e cresce
entra a mão fatigada
e o coração defendido,
entre o pão que não dá
e a esperança que sobra.
Brilha essa estrela
entra a invenção exata do edifício
e os ombros enganados do operário,
entre a missão do pássaro contente
e os vácuos que a traição abre no vento.
Brilha essa estrela
entre o silêncio da fome,
quando punge,
e a alegria da foice,
quando corta.
Nasce e brilha essa estrela
entre o pavor da velhice
e o desamparo da infância,
entre a cinza nos ocos do salário
e a moeda em que se vende, além do mar,
os cantos subterrâneos deste chão. 

 
Entre o sol e o solo,
entre a árvore e a madeira,
entre a sede e o vinho,
entre o cântico e a injustiça,
entre o charco e a amapola,
brilha essa estrela, Joel,
essa estrela que repousa
em tua fronte de negro. 

 
Pode ser que o major diga que não.
Pode o major golpear teu rosto jovem,
erguer o punho torpe da impostura.
Mas contra a primavera dessa estrela
não poderá jamais nenhum major. 

 
Thiago de Mello, A canção do amor armado, 1966.


ESTRELLA DE ESMERALDA Y REBELDÍA

Para el compañero Joel Rufino de Santos

No quiero hacer un poema.
Quiero encender una estrella
para animar la esperanza
de Joel, un compañero
que está preso por el tino
de pensar y de decir,
de contar la nueva historia
cuyo intolerable crimen
es ser demasiado antigua
y ser simplemente Historia.

Es estrella hecha de amor.
Por más que le crezcan rayos
desprendiendo rebeldía,
en su interior fluyen ríos
de ternura y de alegría.
Mas quién diría, Joel,
que un día el amor de patria.
tuviese gusto de hiel.

Sirva esta estrella de grito:
grito de hombre, que se yergue
como espada y como rosa.
Sirva de lluvia y de sueño
en lo oscuro de tu celda,
donde no cabe ni llega
la canción de luz del día.
Sirva de hierba y de aurora
para senda de la infancia.
Sirva de baile y juguete,
mas sirva principalmente
de milicia de esmeraldas,
invadiendo luminosa
las turbias fuerzas del miedo.

Sirva así de ciudadela
que te defienda el milagro
de caminar noche y día
construyendo la alborada
y amanecer empezando
como el niño que amanece
dentro del pecho del hombre.

Parece estrella encantada,
pero está hecha de verdad
que nace, deslumbra y crece
entra la mano cansada
y el corazón protegido,
entre el pan que no se tiene
y la esperanza que sobra.
Brilla esa estrella
entre la invención exacta del edificio
y los engañados hombros del obrero,
entre la misión del pájaro feliz
y los vacíos que la traición abre en el viento.
Brilla esa estrella
entre el silencio del hambre,
cuando hiere,
y la alegría de la hoz,
cuando corta.
Nace y brilla esa estrella
entre el pavor de la vejez
y el desamparo de la infancia,
entre la ceniza en los huecos del salario
y la moneda en que se venden, allende el mar,
los cantos subterráneos de esta tierra.

Entre el sol y el suelo,
entre el árbol y la madera,
entre la sed y el vino,
entre el canto y la injusticia,
entre el charco y la amapola,
brilla esta estrella, Joel,
esta estrella que reposa
en tu frente de negro.

Puede ser que el mayor diga que no.
Puede el mayor golpear tu joven rostro,
alzar el torpe puño de la impostura.
Pero contra la primavera de esta estrella
no podrá jamás ningún mayor.

Thiago de Mello, Canción del amor armado, 1966.
(Versión de Pedro Casas Serra)

sábado, 28 de noviembre de 2015

“CANÇÃO DO AMOR ARMADO” de Thiago de Mello (De A Canção do Amor Armado, 1966)

CANÇÃO DO AMOR ARMADO

Vinha a manhã no vento do verão,
e de repente aconteceu.
Melhor
é não contar quem foi nem como foi,
porque outra história vem, que vai ficar.
Foi hoje e foi aqui, no chão da pátria,
onde o voto, secreto como o beijo
no começo do amor, e universal
como o pássaro voando — sempre o voto
era um direito e era um dever sagrado.

De repente deixou de ser sagrado,
de repente deixou de ser direito,
de repente deixou de ser, o voto.
Deixou de ser completamente tudo.
Deixou de ser encontro e ser caminho,
deixou de ser dever e de ser cívico,
deixou de ser apaixonado e belo
e deixou de ser arma — de ser a arma,
porque o voto deixou de ser do povo.

Deixou de ser do povo e não sucede,
e não sucedeu nada, porém nada? 

 
De repente não sucede.
Ninguém sabe nunca o tempo
que o povo tem de cantar.
Mas canta mesmo é no fim.
Só porque não tem mais voto,
o povo não é por isso
que vai deixar de cantar,
nem vai deixar de ser povo.

Pode ter perdido o voto,
que era sua arma e poder.
Mas não perdeu seu dever
nem seu direito de povo,
que é o de ter sempre sua arma,
sempre ao alcance da mão. 

 
De canto e de paz é o povo,
quando tem arma que guarda
a alegria do seu pão.
Se não é mais a do voto,
que foi tirada à traição,
outra há de ser, e qual seja
não custa o povo a saber,
ninguém nunca sabe o tempo
que o povo tem de chegar.

O povo sabe, eu não sei.
Sei somente que é um dever,
somente sei que é um direito.
Agora sim que é sagrado:
cada qual tenha sua arma
para quando a vez chegar
de defender, mais que a vida,
a canção dentro da vida,
para defender a chama
de liberdade acendida
no fundo do coração. 

 
Cada qual que tenha a sua,
qualquer arma, nem que seja
algo assim leve e inocente
como este poema em que canta
voz de povo — um simples canto
de amor.
Mas de amor armado.

Que é o mesmo amor. Só que agora
que não tem voto, amor canta
no tom que seja preciso
sempre que for na defesa
do seu direito de amar.

O povo, não é por isso
que vai deixar de cantar.

Rio, 6 de febrero, 1966.
Thiago de Mello, A Canção do Amor Armado, 1966.


CANCIÓN DEL AMOR ARMADO

Llegaba la mañana en el viento del verano,
y aconteció de repente.
Mejor
será no contar qué fue ni cómo fue,
porque llega otra historia, que se va a quedar.
Fue hoy y fue aquí, en el suelo de la patria,
donde el voto, secreto como el beso
al comienzo del amor, y universal
como el pájaro que vuela — siempre el voto
era un derecho y era un deber sagrado.

De repente dejó de ser sagrado,
de repente dejó de ser un derecho,
de repente dejó de ser, el voto.
Dejó de ser completamente todo.
Dejó de ser encuentro y ser camino,
dejó de ser deber y de ser cívico,
dejó de ser apasionado y bello
y dejó de ser arma — de ser el arma,
porque el voto dejó de ser del pueblo.

Dejó de ser del pueblo y no sucede,
y no sucedió nada, ¿pero nada?

De repente no sucede.
Nadie sabe nunca el tiempo
en que el pueblo va a cantar.
Mas canta aunque sea al final.
No porque no tenga el voto,
el pueblo, sólo por eso,
no dejará de cantar,
ni va a dejar de ser pueblo.

Puede haber perdido el voto,
que era su arma y su poder.
Mas no perdió su deber
ni su derecho de pueblo,
que es tener siempre su arma
al alcance de la mano.

De canto y paz es el pueblo,
con arma para guardar
la alegría de su pan.
Y no siendo la del voto,
que le han quitado a traición,
otra ha de ser, y cual sea
no cuesta al pueblo saber,
nadie sabe nunca el tiempo
en que el pueblo ha de venir.

El pueblo sabe, no yo.
Sólo sé que es un deber,
sólo sé que es un derecho.
Ahora sí que es sagrado:
que cada cual tenga su arma
por si llega la ocasión
amparar, más que la vida,
la canción en nuestra vida,
para defender la llama
de libertad encendida
en lo hondo del corazón.

Cada cual tenga la suya,
cualquier arma, ni que sea
algo tan leve e inocente
como un poema que canta
voz de pueblo — un simple canto
de amor.
Mas de amor armado.

Que es el mismo amor. Pero ahora
que no hay voto, el amor canta
en el tono que precise
siempre que sea en defensa
de su derecho de amar.

El pueblo, sólo por eso,
no dejará de cantar.

Río, 6 de febrero, 1966.

Thiago de Mello, Canción del amor armado, 1966.
(Versión de Pedro Casas Serra)

viernes, 27 de noviembre de 2015

“TOADA DE TERNURA” de Thiago de Mello (De Faz escuro mas eu canto, 1965)

TOADA DE TERNURA

Meu companheiro menino,
perante o azul do teu dia,
trago sagradas primícias
de um reino que vai se erguer
de claridão e alegria.

É um reino que estava perto,
de repente ficou longe:
não faz mal, vamos andando
porque lá é o nosso lugar.

Vamos remando, Leonardo,
poque é preciso chegar.
Teu remo ferindo a noite,
vai construindo a manhã.
Na proa do teu navio
chegaremos pelo mar.

Talvez cheguemos por terra,
na poeira do caminhão,
um doce rastro varando
as fomes da escuridão.
Não faz mal se vais dormindo,
porque teu sono é canção.

Vamos andando, Leonardo.
Tu vais de estrela na mão,
tu vais levando o pendão.
Tu vais plantando ternuras
na madrugada do chão.

Meu companheiro menino,
neste reino serás homem,
como o teu pai sabe ser.
Mas leva contigo a infância,
como uma rosa de flama
ardendo no coração:
porque é de infância, Leonardo,
que o mundo tem precisão.
Thiago de Mello, Faz escuro mas eu canto, 1965.
TONADA DE TERNURA

Mi compañero pequeño,
ante el azul de tu día,
traigo sagradas primicias
de un reino que se va a alzar
de claridad y alegría.

Un reino que estaba cerca,
de repente quedó lejos:
no importa, vamosandando
porque allá es nuestro lugar.
Vamos remando, Leonardo,
porque es preciso llegar.
Tu remo hendiendo la noche,
va erigiendo la mañana.
En proa de tu navío
llegaremos por el mar.

Tal vez lleguemos por tierra,
entre el polvo del camión,
un dulce rastro cruzando
hambres de la oscuridad.
No importa si vas durmiendo,
porque tu sueño es canción.
Vamos andando, Leonardo.
Tú vas, la estrella en la mano,
tú vas llevando la enseña.
Tú vas plantando ternuras
en la aurora de la tierra.

Mi compañero pequeño,
te harás hombre en este reino,
como sabe ser tu padre.
Pero no pierdas la infancia,
como una rosa de fuego
ardiendo en tu corazón:
porque de infancia, Leonardo,
tiene el mundo precisión.
Thiago de Mello, Está oscuro pero canto, 1965.
(Versión de Pedro Casas Serra)

jueves, 26 de noviembre de 2015

“POEMA PERTO DO FIM” de Thiago de Mello (De Faz escuro mas eu canto, 1965)

POEMA PERTO DO FIM

A morte é indolor.
O que dói nela é o nada
que a vida faz do amor.
Sopro a flauta encantada
e não dá nenhum som.
Levo uma pena leve
de não ter sido bom.
E no coração, neve.
Thiago de Mello, Faz escuro mas eu canto, 1999.


POEMA CERCA DEL FIN

La muerte es indolora.
Lo que duele en ella es la nada
que la vida hace del amor.
Soplo la flauta encantada
y no da ningún sonido.
Llevo una pena leve
de no haber sido bueno.
Y en el corazón, nieve.

Thiago de Mello, Está oscuro pero canto, 1999.
(Versión de Pedro Casas Serra)

miércoles, 25 de noviembre de 2015

“POEMA DE QUARTO CENTENÁRIO” de Thiago de Mello (De Faz escuro mas eu canto, 1965)

POEMA DE QUARTO CENTENÁRIO

Para Astrojildo Pereira

Olho longamente num jornal
que serve de correio da manhã
a fotografia do escritor
num cárcere do Rio de Janeiro.
De tanta doçura,
parece a foto de um adolescente.
Recordo que muitas vezes lhe vi
brincar no olhar um alegre passarinho,
um arabesco de amor no azul aberto,
o terno gosto da alegria humana.

Mas já está com 74 anos o escritor,
o escritor preso.
Está preso porque provou
do mundo que lhe coube,
e achou o mundo amargo
e um tanto podre.

Continuo olhando no jornal
a fotografia do grande machadiano
sentado altivo no catre,
o seu perfil sereno
e malferido
na dor da biblioteca devassada,
o olhar cravado límpido na vida
consumida na construção do amor,
esse poder imenso de canção
de amanhecer na boca anoitecida.

Queima demais a brasa desta foto:
brasa de incêndios, frágua da manhã.
É preciso fazer alguma coisa,
varar no escuro um rumo de meninos,
inventar um navio de amapolas,
aprender outra vez a soletrar,
abrir os alicerces do arco-íris,
é preciso fazer alguma coisa
para lavar a vida degradada.
Thiago de Mello, Faz escuro mas eu canto, 1965.
POEMA DEL CUARTO CENTENARIO

Para Astrojildo Pereira

Contemplo largamente en un periódico
que sirve de correo de la mañana
la fotografía del escritor
en una cárcel de Río de Janeiro.
De tan dulce,
parece la foto de un adolescente.
Recuerdo que vi muchas veces
juguetear en su mirada un alegre pajarito,
un arabesco de amor en el azul abierto,
el gusto tierno de la alegría humana.
Pero tiene ya 74 años el escritor,
el escritor preso.
Está preso porque probó
el mundo que le cupo,
y halló el mundo amargo
y un tanto podrido.

Continúo mirando en el periódico
la fotografía del gran machadiano
sentado altivo en su catre,
su perfil sereno
y malherido
por el dolor de la biblioteca devastada,
la mirada límpida clavada en la vida
consumida en la construcción del amor,
ese poder inmenso del canto
de amanecer en la boca anochecida.
Quema demasiado la brasa de esta foto:
brasa de incendios, fragua de la mañana.
Es preciso hacer alguna cosa,
varar en lo oscuro un rumbo de chiquillos,
inventar un navío de amapolas,
aprender nuevamente a deletrear,
abrir los cimientos del arco iris,
es preciso hacer alguna cosa
para lavar la vida degradada.
Thiago de Mello, Esta oscuro pero canto, 1965.
(versión de Pedro Casas Serra)

martes, 24 de noviembre de 2015

“O PÃO DE CADA DIA” de Thiago de Mello (De Faz escuro mas eu canto, 1965)

O PÃO DE CADA DIA

Que o pão encontre na boca
o abraço de uma canção
construída no trabalho.
Não a fome fatigada
de um suor que corre em vão.

Que o pão do dia não chegue
sabendo a travo de luta
e a troféu de humilhação.
Que seja a bênção da flor
festivamente colhida
por quem deu ajuda ao chão.

Mais do que flor, seja fruto
que maduro se oferece,
sempre ao alcance da mão.
Da minha e da tua mão.

Thiago de Mello, Faz escuro mas eu canto, 1966.


El PAN DE CADA DÍA

Que el pan encuentre en la boca
el abrazo de un cantar
construido en el trabajo.
Y no el hambre fatigado
de un sudor que corre en vano.

Que el pan del día no llegue
sabiendo a traba de lucha
ni premio de humillación.
Que sea bendita flor
festivamente tomada
por quien ayudó a la tierra.

Más que una flor, sea un fruto
que maduro se presenta
al alcance de la mano.
De la mía y de la tuya.

Thiago de Mello, Está oscuro pero canto, 1966.
(Versión de Pedro Casas Serra)

lunes, 23 de noviembre de 2015

“NOTÍCIA DA MANHÔ de Thiago de Mello (De Faz escuro mas eu canto, 1965) Versión española

NOTICIA DE LA MAÑANA

Yo sé que todos la vieron
y jamás la olvidarán.
Pero es posible que alguno,
en plena noche estuviera
profundamente dormido.
Y a los dormidos -también
a los que estaban muy lejos
y no pudieron llegar,
a los que estaban muy cerca
y se quedaron sin verla
al moribundo en su cama
y al ciego de corazón-
todos los que no la vieron,
les contaré esta mañana
-mañana es cielo vertido,
es cristal de claridad.
que reinó, de este a oeste,
monte a mar -en la ciudad.

Pues dentro de esta mañana
voy caminando. Y me voy
tan alegre como el niño
que me lleva de la mano.
No tengo ni tomo rumbo
me lo dicta la mañana,
y de la mano del niño
(el conoce los caminos
y mundos mejor que yo).

Amorosa y transparente
es la mañana sagrada
que el cielo entero derrama
sobre las casas, los campos,
sobre los hombres y el mar.
Y su dulce claridad
se esparció ya mansamente
sobre todos los pesares.
Lavó la ciudad. Ahora,
va lavando corazones
(no el del niño, sino el mío
tan lleno de oscuridad).

Verdadera, la mañana
va llamando otras mañanas
siempre radiantes que existen
(y a veces despuntan tarde
o no despuntan jamás)
dentro del hombre y las cosas;
en la ropa del tendido,
en los navíos que llegan,
en la torre de la iglesia,
en pregón de pescadores,
en motosierra de obreros,
ojos de moza que pasa, ¡qué lindos!
La mañana está en la tierra, en las palmeras,
en los patios de suburbios,
en las avenidas céntricas,
terrazas de rascacielos.
(Hay mucha, mucha mañana
en el niño, y algo en mí.)

La belleza mensajera
de esta radiante mañana
no se resguardó en el cielo
ni se quedó en el espacio,
hecha de sol y de viento,
revasando la ciudad:
la mañana se dio al pueblo.

La mañana es general.

Los árboles de la calle,
lo que resta de la mar,
los ventanales abiertos,
el pan sobre el escalón,
las mujeres de la feria,
los vestidos coloreados,
los viejos que están riendo,
el hombre medio dormido,
la provisión de hortalizas,
el negro en la bicicleta,
la confusión del tranvía,
los transeúntes besándose
-¡ah! pues todas esas cosas
que mi ternura descubre
en un trocito de calle
dan eterno testimonio
de la mañana que avanza
y que derrama a su paso
aquí un poco de alegría,
allí provoca una frase
(¡qué bonito día hace!)
a la mujer de la verja,
deja además esperanza,
y también mucho coraje,
y además, aquí y allí,
por el campo y por la sierra,
a los mendigos y avaros,
a marineros, a tímidos,
a desgraciados, a prósperos,
a solitarios, a mansos,
a virtuosos, a puras
y también a tarambanas,
la mañana va vertiendo
la alegría de vivir,
va derramando un perdón,
unas ganas de cantar.
Y de pronto la mañana
-mañana es cielo vertido,
es claridad, claridad-
fue cambiando la ciudad
en plaza, una inmensa plaza,
dentro de la plaza el pueblo,
y el pueblo entero cantando,
y dentro del pueblo el niño
que me lleva de la mano.

Thiago de Mello
(Versión de Pedro Casas Serra)

“NOTÍCIA DA MANHÔ de Thiago de Mello (De Faz escuro mas eu canto, 1965) Versión original

NOTÍCIA DA MANHÃ

Eu sei que todos a viram
e jamais a esquecerão.
Mas é possível que alguém,
dentro de noite. estivesse
profundamente dormindo.
E aos dormidos — e também
aos que estavam muito longe
e não puderam chegar,
aos que estavam perto e perto
permaneceram sem vê-la
aos moribundos nos catres
e aos cegos de coração —
a todos que não a viram
contarei desta manhã
— manhã é céu derramado
é cristal de claridão —
que reinou, de leste a oeste,
de morro a mar — na cidade.

Pois dentro desta manhã
vou caminhando. E me vou
tão feliz como a criança
que me leva a mão.
Não tenho nem faço rumo
vou no rumo da manhã,
levado pelo menino
(ele conhece caminhos
e mundos melhor do que eu).

Amorosa e transparente,
esta é a sagrada manhã
que o céu inteiro derrama
sobre os campos, sobre as casas,
sobre os homens, sobre o mar.
Sua doce claridade
já se espalhou mansamente
por sobre todas as dores.
Já levou a cidade. Agora,
vai lavando corações
(não o do menino, o meu,
que é cheio de escuridões).

Por verdadeira, a manhã
vai chamando outras manhãs
sempre radiosas que existem
(e às vezes tarde despontam
ou não despontam jamais)
dentro dos homens, das coisas:
na roupa estendida à corda,
nos navios chegando,
na torre das igrejas,
nos pregões dos peixeiros,
na serra circular dos operários,
nos olhos da moça que passa, tão bonitos!
A manhã está no chão, está nas palmeiras,
está no quintal dos subúrbios,
está nas avenidas centrais,
está nos terraços dos arranha-céus.
(Há muita, muita manhã
no menino, e um pouco em mim.)

A beleza mensageira
desta radiosa manhã
não se resguardou no céu
nem ficou apenas no espaço,
feita de sol e de vento,
sobrepairando a cidade.
Não: a manhã se deu ao povo.

A manhã é geral.

As árvores da rua,
a réstia do mar,
as janelas abertas,
o pão esquecido no degrau,
as mulheres voltando da feira,
os vestidos coloridos,
o casal de velhos rindo na calçada,
o homem que passa com cara de sono,
a provisão de hortaliças,
o negro na bicicleta,
o barulho do bonde,
os passarinhos namorando
— ah! pois todas essas coisas
que minha ternura encontra
num pedacinho de rua
dão eterno testemunho
da amada manhã que avança
e de passagem derrama
aqui uma alegria,
ali entrega uma frase
(como o dia está bonito!)
à mulher que abre a janela,
além deixa uma esperança,
mais além uma coragem,
e além, aqui e ali
pelo campo e pela serra,
aos mendigos e aos sovinas,
aos marinheiros, aos tímidos,
aos desgraçados, aos prósperos,
aos solitários, aos mansos,
às velhas virgens, às puras
e às doidivanas também,
a manhã vai derramando
uma alegria de viver,
vai derramando um perdão,
vai derramando uma vontade de cantar.
E de repente a manhã
— manhã é céu derramado,
é claridão, claridão —
foi transformando a cidade
numa praça imensa praça,
e dentro da praça o povo
o povo inteiro cantando,
dentro do povo o menino
me levando pela mão. 
Thiago de Mello

domingo, 22 de noviembre de 2015

“MADRUGADA CAMPONESA” de Thiago de Mello (De Faz escuro mas eu canto, 1965)

MADRUGADA CAMPONESA

Madrugada camponesa,
faz escuro ainda no chão,
mas é preciso plantar.
A noite já foi mais noite,
a manhã já vai chegar.

Não vale mais a canção
feita de medo e arremedo
para enganar solidão.
Agora vale a verdade
cantada simples e sempre,
agora vale a alegria
que se constrói dia a dia
feita de canto e de pão.

Breve há de ser (sinto no ar)
tempo de trigo maduro.
Vai ser tempo de ceifar.
Já se levantam prodígios,
chuva azul no milharal,
estala em flor o feijão,
um leite novo minando
no meu longe seringal.

Madrugada da esperança
já é quase tempo de amor
colho um sol que arde no chão,
lavro a luz dentro da cana
minha alma no seu pendão.

Madrugada Camponesa.
Faz escuro (já nem tanto),
vale a pena trabalhar.
Faz escuro, mas eu canto,
porque a manhã vai chegar. 

Thiago de Mello (De Faz escuro mas eu canto, 1965)

MADRUGADA CAMPESINA

Madrugada campesina,
aún está oscuro en la tierra,
pero es preciso sembrar.
La noche ya fue pasando,
la mañana va a llegar.

Ya no vale ese cantar
hecho de miedo y de farsa
para engañar soledad.
Ahora vale la verdad
siempre cantada sencilla,
ahora vale la alegría
que se forma día a día
hecha de canto y de pan.

Vendrá pronto (está en el aire)
la hora de granar el trigo.
Va a ser tiempo de segar.
Ya van surgiendo prodigios,
lluvia azul en el maizal,
estalla en flor el frijol,
y hay leche nueva manando
en mi lejano cauchal.

Madrugada de esperanza,
ya casi es tiempo de amor.
Cojo un sol que arde en el suelo,
labro la luz en la caña,
mi alma va en su pendón.

Madrugada Campesina.
Está oscuro (ya no tanto),
vale la pena bregar.
Está oscuro, pero canto:
la mañana va a llegar.

Thiago de Mello
(Versión de Pedro Casas Serra)

sábado, 21 de noviembre de 2015

“JANELA DO AMOR IMPERFEITO” de Thiago de Mello (De Faz escuro mas eu canto, 1965)

JANELA DO AMOR IMPERFEITO

Alta esquina no céu, tua janela
surge da sombra e a sombra faz dourada.
Ja não me sinto só defronte dela,
me chega doce o fel da madrugada.

Atrás dela te estendes alva e em sonho
me levas desamado sem saber
que mais amor te invento q que te ponho
sobre o corpo um lençol de amanhecer.

Doce é saber que dormes leve e pura,
depois da sura e fatigante lida
que a vida já te deu. Mas é doçura

que sabe a sal no mais azul do peito
onde o amor sofre a pena malferida
de ser tão grande e ser tão imperfeito.

Thiago de Mello (De Faz escuro mas eu canto, 1965)

VENTANA DEL AMOR IMPERFECTO

Alta esquina en el cielo, tu ventana
surge en la sombra y vuélvela dorada.
Ya no me siento solo frente a ella,
dulce me llega hiel de madrugada.

Tras ella duermes blanca, y en tu sueño
me tienes olvidado sin saber
que más amor invento y que te cubro
con una sábana al amanecer.

Dulce es saber que duermes leve y pura,
tras la dura y fortísima faena
que la vida te dio. Pero es dulzura

que a sal sabe en lo más azul del pecho
donde sufre el amo la herida pena
de ser mayor y ser tan contrahecho.

Thiago de Mello
(Versión de Pedro Casas Serra)

viernes, 20 de noviembre de 2015

Nana del consuelo del mar

NANA DEL CONSUELO DEL MAR
 
Soy aire soy viento soy mar soy agua.
Soy aire soy viento soy mar soy agua.
Soy aire soy viento soy mar soy agua.
Soy aire
...............soy viento
.................................soy mar
................................................soy agua.

Pedro Casas Serra (06-10-1997)

jueves, 19 de noviembre de 2015

Sé que seguís ahí, pero no para mí

SÉ QUE SEGUÍS AHÍ, PERO NO PARA MÍ


Cardos que en el verano azuleáis

dando a la tierra un corazón marino,

senderos que orilláis con oro fino

los bosques que las hojas alfombráis,


corrientes que las aguas escanciáis

formando con las piedras concertino,

y osadas, con impulso repentino

las plantas que encontráis besando vais,


flores que os ofrecéis y enamoráis,

pájaros que endulzáis con vuestro trino

los cielos que en bandadas ocultáis...


Aunque no os crucéis hoy en mi camino,

bellezas tantas que en el mundo obráis,

sé que seguís ahí - o lo imagino.


Pedro Casas Serra (12-02-2007)

miércoles, 18 de noviembre de 2015

Nadie sabe lo que nadie sabe

NADIE SABE LO QUE NADIE SABE


Hablan de sonrisas, de luces brillantes,

de bailes, de risas, de amor...

Pero nadie sabe lo que nadie sabe.


Levantan altares, emprenden novenas,

hacen caridades, sufren penitencias...

Cuando nadie sabe lo que nadie sabe.


No importa que lloren, que crucen los dedos,

que luzcan sombrero, que corran...

Porque nadie sabe lo que nadie sabe.


Ahí, donde por fin despertarán...

¿habrá flores?, ¿habrá ríos?, ¿habrá pájaros?...

¿O envueltos en la noche seguirán?


Al fin y al cabo

nadie sabe lo que nadie sabe.


Pedro Casas Serra (11-02-2007)


martes, 17 de noviembre de 2015

Ayer fui al entierro de la hermana de Jesús

AYER FUI AL ENTIERRO DE LA HERMANA DE JESÚS


A Jesús Prada Vázquez


Desnudo, con los ojos cerrados,

tumbado en la toalla sobre la arena caliente,

el sol me abrasa

y la brisa me refresca intermitente.


(Ayer fui al entierro de la hermana de Jesús.)


Miro el mar, e imaginariamente

me sumerjo en sus agua.


Pedro Casas Serra (03-05-1995)

lunes, 16 de noviembre de 2015

¡Si pudiera... lo haría!

¡SI PUDIERA… LO HARÍA!


¡Si pudiera volver a sus entrañas!

¡Si podiera realojarme en su útero!


¡Si pudiera… lo haría!


Pedro Casas Serra (10-12-2004)

domingo, 15 de noviembre de 2015

Tengo

TENGO


A mi madre, María Serra Valls.


Tengo ojos porque ella me enseñó a mirar.

Tengo manos porque ella me enseñó a tocar.

Tengo pies porque ella me enseñó a andar.

Tengo tristeza porque la he perdido.


Pedro Casas Serra (27-01-2008)

sábado, 14 de noviembre de 2015

La cisterna

LA CISTERNA


Eduard: Com Prometeu,
vas pendre un tresor als deus,
i també com Prometeu,
vas ser castigat pels deus.

Ploro avui la teva mort,
i em rebel.la l’injusticia
de que hagis estat punit
per robar d’amor un brí.

“Felicitat: dó de Deu”.
Ningú més no ens podía dir
com, quan ni amb quí
podiam d’anar a dormir.

Eduard: ¿Com vas gosar
canviar suavitat per múscul,
elasticitat per força,
tendresa per resistència?

La llibertat d’estimar
tal com som i com sentim,
sense limits ni barreres,
ens has deixat per botí.


Pere Casas Serra (22-01-1995)




LA CISTERNA


Eudaldo, cual Prometeo

robaste el fuego a los dioses

y al igual que a Prometeo,

los dioses te castigaron.


Hoy me entristece tu muerte

y rebela la injusticia

de que fueras sancionado

por algo de amor robado.


“Felicidad: don de Dios”.

Nadie más podía decirnos

cómo, cuándo, ni con quién

debíamos acostarnos.


Amigo, cómo pudiste

cambiar redondez por músculo,

elasticidad por fuerza,

dulzura por resistencia.


Hacer posible el amor

como somos y sentimos,

sin límites ni barreras,

nos dejaste por botín.


Pedro Casas Serra (22-01-1995)

viernes, 13 de noviembre de 2015

La patera

LA PATERA


¡Rocas, redondeaos!

¡Olas, retroceded!

¡Vientos, girad!

¡Corrientes, invertid vuestro sentido!

¡Vuelve atrás, mar, desanda tu camino,

que no hagan falta pateras para cruzar el estrecho!


Y si esta vez no los recibimos con los brazos abiertos...

¡alzaos olas, rocas, vientos, corrientes,

desátate mar...

y llévate a la Alhambra con ellos!


Pedro Casas Serra (10-02-2001)

jueves, 12 de noviembre de 2015

Un grito

UN GRITO


La poesía es un grito,

pero hay quien grita porque le han pisado un callo

y hay quien grita porque le han matado a un hijo.


Pedro Casas Serra (14-08-2005)

miércoles, 11 de noviembre de 2015

La caja de Pandora

LA CAJA DE PANDORA


¡Si mi memoria fuera

como una habitación

y alejarme yo de ella!


No es así. Mis bolsillos,

repletos de recuerdos,

me lastran con su peso.


¿Cómo huir del pasado,

su poso de rencores,

su azucarillo de ansias?


Aceptarlo: si a imagen

divina fui creado,

con el tiempo he menguado.


Dejadme abrir ahora

la caja de Pandora

para ver que contiene.


Pedro Casas Serra (20-05-1992)

martes, 10 de noviembre de 2015

El océano de la soledad

EL OCÉANO DE LA SOLEDAD


He naufragado

y voy a la deriva

por el océano

de la soledad.


¡Quién encontrara

una tabla amiga

a la que asirse

para descansar!


Unido a ella

quizás alcanzaría

la tierra

de la compañía.


Donde todo animal

tiene pareja

y todo pájaro

hace su nido.


*


Querido amigo:

No te pido otra cosa

que algo de compañía

de la que andas sobrado.


Porque estoy perdido

en un laberinto

que crece

con el tiempo.


Mis palabras

chocan en sus paredes,

retumban

y me vuelven.


Necesito alguien

en quien confiar,

con quien hablar,

a quien amar.


De lo contrario,

voy replegándome

en mí mismo

como un feto.


Pedro Casas Serra (26-06-1992)

lunes, 9 de noviembre de 2015

La conciencia de mi enfermedad

LA CONCIENCIA DE MI ENFERMEDAD


¿Cómo romper esta situación de bloqueo

a que me ha llevado la conciencia de mi enfermedad?

Estoy estabilizado en la tristeza.

Sé que en momentos de euforia

me he sentido autosuficiente y he prescindido de todos,

que he hablado por los codos, que he discutido

- me he puesto insoportable -

y que luego he sentido vergüenza de lo que había hecho

- lo que me ha impedido reanudar las relaciones rotas

hundiéndome en la soledad.

He observado también

que era zarandeado por estados de ánimo

sobre los que no tenía ningún control,

que estos cambios en el estado de ánimo

podían verse influidos por factores externos,

que las demostraciones de afecto o confianza

me ayudaban más que cualquier otro estímulo,

que la conversación, la compañía, el ejercicio físico,

me aliviaban.

Pero la conciencia de mi enfermedad

y las experiencias de sus fases depresivas

y sobre todo eufóricas, me han dejado bloqueado

porque he llegado a dudar de quien soy,

si el de ayer o el de hoy, pesimista u optimista, apático o activo

y ya no sé cuando estoy bien o mal

ni si debo obrar o no, ni cómo.

He llegado a una forma de despersonalización

en que no me atrevo a hacer nada por no hacer nada mal,

por no hacerme daño a mí ni sobre todo a otros.

Y lo que más me hace sufrir es la conciencia

de estar enfermo de una enfermedad del ánimo,

porque siendo enormemente sentimental

soy consciente de que no controlo mis emociones,

cuando por otra parte soy la persona

menos capaz de vivir sola y más necesitada de compañía,

porque mis motivaciones son exclusivamente sentimentales

y sin expresar esa emotividad, sin sentirme querido,

me siento vacío y carente de fuerza y de autoestima.


Pedro Casas Serra (12-06-1992)

domingo, 8 de noviembre de 2015

A mis compañeros del Clínico

A MIS COMPAÑEROS DEL CLÍNICO


Vivimos unos días y algunas esperanzas.

Hasta aquí hemos venido de sitios muy dispares,

nos hemos reunido a causa del azar.

Unos hemos llegado más enteros que otros

pero todos bastante heridos y maltrechos.

Cambiamos impresiones, desahogamos angustias,

contamos confidencias. Somos entre nosotros,

unos nuestro pasado, otros nuestro presente,

otros nuestro futuro. Podemos entendernos,

no en vano hemos tenido iguales experiencias

de dolor, de hospitales y de medicación.

Usamos mucho tiempo en forjarnos proyectos

que quizá puedan irse al traste el primer día.


Pedro Casas Serra (11-1991,10)

sábado, 7 de noviembre de 2015

Delirio

DELIRIO

¡Los perros! Probarán primero con ellos. Daira no, antes la mato, la tiro bajo un coche, la despeño, la suelto como al del camping… El camping, la casa, el perro, el susto, el miedo, el terror, la angustia, la paz... Y después la muerte, la vida, el amor... ¿Amor? ¿No es un sueño del psiquiátrico? La Rosa, les llàgrimes de l'Hortensia, els silencis d'en Francesc, els vestits (primer blanc, després vermell) de les infermeres en cap… Què he de fer? Escribe, pero no a nosotros que estamos demasiado lejos... con los locos. Are you americans boys of President George Busch? Kennedy is dead. You tomorrow, in a nuclear explosion. ¡Llevadme al Líbano, a Ammán, a Damasco, a El Cairo, a Bagdad! Si sois hermanos, ¿por qué jugáis con el petróleo y con las vidas? La doctora... ¿Cómo se llama? ¿Qué hago? ¿Firmo? ¿Cuándo saldré? ¿Cómo llamar sin monedas? ¿Y fumar? ¡Dormir sin tener con quien hablar! Sus risas entrecortadas, sus espasmos, su ensuciarse encima, la que solo mira, la que no oye, el payés, la sirena, el kuwaití-iraquí. L'altre només entén rús: No me llevéis a Petrogrado, porque la guerra va a estallar mientras yo duermo a causa de los somníferos... No hay tiempo. ¿Quién me oirá? Solo tú en el momento justo, ¿me quieres? Las mujeres y los niños primero... Yo el último. Escarlata no, ¡cuídamela! "Encantados de serviros, gracias", dice la máquina de tabaco.

Pedro Casas Serra (08-1990,01)

viernes, 6 de noviembre de 2015

Ámame

ÁMAME


Si entenderme no puedo,

si a mí mismo me cuesta comprenderme,

¿cómo voy a decirte que te quiero

y esperar que me creas?


Si el agua, que acoge nuestros cuerpos y nos lava

calmando nuestro ardor,

es la misma que hunde nuestros barcos;

si el aire, que aleja nuestras voces y nos seca

oreando nuestros cuerpos,

es el mismo que abate nuestras casas;

si el fuego, que alumbra nuestros rostros y nos lame

paliando nuestro frío,

es el mismo que incendia nuestros bosques...


¿Por qué yo

que acojo, alejo y alumbro tus desdichas,

no puedo ser el mismo

que hunda, abata o incendie tus venturas?


Pedro Casas Serra (09-1990,04)

jueves, 5 de noviembre de 2015

Volver a empezar

VOLVER A EMPEZAR


No es posible volver a empezar

ni recorrer otra vez el camino,

todo ha cambiado,

y los ojos no pueden recuperar

esa mirada clara que infunde la ilusión.


Eras descubridor,

caminabas con porte seguro,

sabías lo que eras, a donde ibas,

los nombres de las cosas

y el espacio que habías recorrido.


Luego todo se hundió,

perdiste la inocencia que te hacía gustarte,

la que simplificaba todo

ahorrándote tiempo

y permitiéndote avanzar un paso tras de otro.


Todo es ahora más difícil

al tener que volver a bautizar las cosas:

probar de nuevo el pan,

beber el agua, ensayar la sonrisa...

para luego quizá volver a utilizarlas.


La confianza es la base de la vida

y sobre ella avanzamos,

pero ¿qué pasa

si hay que aprender de nuevo cada cosa

y aprendernos a nosotros mismos?


Al margen es difícil ser feliz,

pero entrar cuesta mucho

cuando has salido medio muerto,

porque no sabes que te llama

y que debes hacer.


Pedro Casas Serra (07-05-1991,03)