viernes, 26 de abril de 2013

Ángeles negros

ÁNGELES NEGROS


A Andrés Eloy Blanco


¡Ángeles de la noche!,

en vuestro vuelo

que me llega dormido,

no rompáis el espejo

en que vela mi alma,

acompañadme alegres en el sueño.


Como gaviotas en el día

corto de un blanco ciego,

mientras espesas nubes

cubren mi cielo,

con vuestras alas negras

rozad mi cuerpo.


Cuando duerman los cisnes

y se plieguen sus cuellos,

venid a visitarme

desde el inmenso eterno

con vuestro dulce canto,

¡ángeles de la paz!, ¡ángeles negros!


Pedro Casas Serra (21-04-2013)

miércoles, 24 de abril de 2013

Pidiendo amor

PIDIENDO AMOR


Pidiendo amor

abro yo la ventana

cada mañana.


Esta mañana

nacieron en los plátanos

las hojas tiernas.


Las gaviotas

en mi patio trasero

buscan el mar.


El sueño del mar

echarse en la arena

por fin descansar.


Sobre una flor

mariposa dorada

pequeño sol.


La luna plata

el sol oro bruñido

la noche laca.


Pedro Casas Serra (08-04-2013)

martes, 23 de abril de 2013

"O fatal convívio" de Mario Quintana


Que esquisita conversa não hão de ter, nesses Dicionários Biográficos,
Os que se encontram espantosamente juntos por uma injunção da ordem alfabética!
Com se entenderão, meu Deus, mas como se entenderão,
Para apenas citar-vos um inquietante exemplo,
Nabucodonosor e Napoleão!
O Pequeno Corso
Antes de tudo
Terá dificultades com o nome sesquipedal do outro,
O qual, como se não bastasse,
Além de rei, ainda fora lobisomem...
Mas este, desconhecedor enciclopédico da História vindoura,
Diria,
Para maior escândalo do Conquistador:
"Ora, não gaguejes, bom homem...
Chama-me Bubu, simplesmente.
Pois era assim que me chamava o povo... ah, o povo!..."
Porém,
Eu estou lembrando agora é dos amantes separados para sempre
Na prisão perpétua do seu propio tomo...
De Paolo e Francesca
(Mais felizes no Inferno...)
E da pobre,
Ai, da pobre Marília ouvindo as máximas
Do inefável Marquês de Maricá!

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)


Fatal convivencia

¡Qué exquisita conversación no han de tener, en esos Diccionarios Biográficos,
Los que se encuentran espantosamente juntos por una necesidad del orden alfabético!
¡Cómo se entenderán, Dios mío, cómo se entenderán,
Para sólo citaros un ejemplo inquietante,
Nabucodonosor y Napoleón!
El Pequeño Corso
En primer lugar
Tendrá dificultades con el nombre polisílabo del otro,
El cual, por si no bastara,
Además de rey, también era hombre lobo...
Pero éste, desconocedor enciclopédico de la Historia venidera,
Diría,
Para mayor escándalo del Conquistador:
"Ahora, no tartamudees, buen hombre...
Llamame Bubu, simplemente.
Pues así era como me llamaba el pueblo... ¡ah, el pueblo!..."
Sin embargo,
de quienes me estoy acordando ahora es de los amantes separados para siempre
En la prisión perpetua de su propio tomo...
De Paolo y Francesca
(Más felices en el Infierno...)
Y de la pobre,
¡Ay, de la pobre Marília oyendo las máximas
Del inefable Marqués de Maricá!

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)
(Versión de Pedro Casas Serra)

lunes, 22 de abril de 2013

"Data e dedicatória" de Mario Quintana


Teus poemas, não os dates nunca... Um poema
Não pertenece ao Tempo... Em seu país estranho,
Se existe hora, é sempre a hora extrema
Quando o Anjo Azrael nos estende ao sedento
Lábio o cálice inextinguível...
Um poema é de sempre, Poeta:
O que tu fazes hoje é o mesmo poema
Que fizeste em menino,
É o mesmo que,
Depois que tu te fores,
Alguém lerá baixinho e comovidamente,
A vivê-lo de novo...
A esse alguém,
Que tal vez nem tenha ainda nascido,
Dedica, pois, teus poemas,
Não os dates, porém:
As almas não entendem disso...

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)


Fecha y dedicatória

Tus poemas, no los dates nunca... Un poema
No pertenece al Tiempo... En su extraño país,
Si existe hora, es siempre la hora última
Cuando el Ángel Azrael tiende a nuestro sediento
Labio el cáliz inagotable...
Un poema es de siempre, Poeta:
El que tú haces hoy es el mismo poema
Que hiciste de niño,
Es el mismo que,
Después que tú te vayas,
Alguien leerá en voz baja y conmovidamente,
Para vivirlo de nuevo...
A ese alguien,
Que tal vez aún ni haya nacido,
Dedica, pues, tus poemas,
No los dates, sin embargo:
Las almas no entienden de eso...

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)
(Versión de Pedro Casas Serra)

sábado, 20 de abril de 2013

"O olhar" de Mario Quintana


O último olhar do condenado não é nublado sentimentalmente por lágrimas
nem iludido por visões quiméricas.
O último olhar do condenado é nítido como uma fotografia:
vê até a pequenina formiga que sobe acaso pelo rude braço do verdugo,
vê o frêmito da última folha no alto daquela árvore, além...
Ao olhar do condenado nada escapa, como ao olhar de Deus
- um porque é eterno,
o outro poque vai morrer.
O olhar do poeta é como o olhar de um condenado...
como o olhar de Deus.

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)


La mirada

La última mirada del condenado no está nublada sentimentalmente por lágrimas
ni engañada por visiones quiméricas.
La última mirada del condenado es nítida como una fotografía:
vé hasta la hormiga más pequeña que acaso sube por el rudo brazo del verdugo,
vé el temblor de la última hoja en lo alto de aquel árbol, además...
A la mirada del condenado nada escapa, como a la mirada de Dios
- uno porque es eterno,
el otro porque va a morir.
La mirada del poeta es como la mirada del condenado...
como la mirada de Dios.

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)
(Versión de Pedro Casas Serra)

viernes, 19 de abril de 2013

"Alma errada" de Mario Quintana


Há coisas que a minha alma, já tão mortificada, não admite:
assistir novelas de TV
ouvir música Pop
um filme apenas de corridas de automóvei
uma corrida de automóvei num filme
um livro de páginas ligadas
porque, sendo bom, a gente abre sofregamente a dedo:
espátulas não há... e quem é que hoje faz questão de virgindades...
E quando minha alma estraçalhada a todo instante pelos telefones
fugir desesperada
me deixará aqui,
ouvindo o que todos ouvem, bebendo o que todos bebem,
comendo o que todos comem.
A estes, a falta de alma ão incomoda. (Desconfio até
que minha pobre alma fora destinada ao habitante de outro mundo).
E ligarei o rádio a todo volume,
gritarei como um possesso nas partidas de futebol,
seguirei, irresistivelmente, o desfilar das grandes paradas do Exército.
E apenas sentirei, uma que outra,
a vaga nostalgia de não sei que mundo perdido...

...

Num país de nostálgicos nevoeiros,
de paisagens em lenta mutação,
largarei de repente o meu bordão...
E hão de pasmar os outros caminheiros!

E andando como a lua nos outeiros
ao encontro da lenta procissão,
pousarias a mão na minha mão...
enamorados sempre... e sempre companheiros!

E diante de tão doces aparências
quem diria que em duas existências
nos separara o mundo - anos inteiros?

E, sentados à sombra de uns olmeiros,
trocaríamos falsas confidências...
cheias de sentimentos verdadeiros!

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)


Alma equivocada

Hay cosas que mi alma, ya tan mortificada, no admite:
ver culebrones de televisión
oír música Pop
una película sólo de carreras de automóviles
una carrera de automóviles en una película
un libro con páginas unidas
porque, si es bueno, la gente las abre ávidamente con el dedo:
no hay abrecartas... y quién insiste hoy en virguerías...
Y cuando mi alma destrozada a todas horas por los teléfonos
huya desesperada
me dejará aquí,
oyendo lo que todos oyen, bebiendo lo que todos beben,
comiendo lo que todos comen.
A éstos, la falta de alma no los incomoda. (Incluso sospecho
que mi pobre alma estuviera destinada a un poblador de otro mundo).
Y conectaré la radio a todo volumen,
gritaré como un poseso en los encuentros de fútbol,
seguiré, irresistiblemente, el desfilar de las grandes paradas militares.
Y sólo sentiré, alguna vez,
la vaga nostalgia de no sé que mundo perdido...

...

En un país de nostálgicas nieblas,
de paisajes en lenta mutación,
soltaré de repente mi cayado...
¡Y he de asombrar a los otros caminantes!

Y andando como luna en los oteros
al encuentro de lenta procesión,
tu mano dejarías en mi mano...
enamorados siempre... y siempre compañeros!

Y frente de tan dulces apariencias
¿quién diría que en dobles existencias
nos separase el mundo - años enteros?

Y, puestos a la sombra de un olmedo,
cambiaríamos falsas confidencias...
¡llenas de sentimientos verdaderos!

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)
(versión de Pedro Casas Serra)

jueves, 18 de abril de 2013

Entre las llamas

ENTRE LAS LLAMAS


En mi naturaleza estaba ser volcán,

alzarme como llama al viento...


Pero vivía de recoger hierbas y otros remedios

con que curar a mis hermanas las mujeres,

aliviarles de sus dolores menstruales,

procurarles las caricias de sus amados,

evitarles el resultado de algún que otro desliz....


Hasta que llegó ese hombre siniestro

y dijo: "Es bruja, ¡quemadla!"


En mi naturaleza estaba ser volcán,

alzarme como llama al viento...


Pedro Casas Serra (17-04-2013)

martes, 16 de abril de 2013

"Os degraus" de Mario Quintana


Não desças os degraus do sonho
Para não despertar os monstros.
Não subas aos sótãos - onde
Os deuses, por trás das suas máscaras,
Ocultam o próprio enigma.
Não desças, não subas, fica.
O mistério está é na tua vida!
E é um sonho louco este nosso mundo...

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)

Los escalones 

No bajes los escalones del sueño
Para no despertar a los monstruos.
No subas a los desvanes - donde
Los dioses, tras sus máscaras,
Ocultan sus propios enigmas.
No bajes, no subas, permanece.
¡El misterio está en tu vida!
Y nuestro mundo es un sueño loco...

Mario Quintana
(versión de Pedro Casas Serra)

lunes, 15 de abril de 2013

Parlant amb Salvador Escriu en el cementiri de Sinera

PARLANT AMB SALVADOR ESPRIU

EN EL CEMENTIRI DE SINERA


Camí del cementiri

de Sinera, cavalls

arrosseguen els eixos

del carro de la mort.


No és forta la pujada

però els peus no voldrien

fer el vial dels xiprers

que s’alcen a la fi.


El poble queda enrere

i el mar, vastíssim, s’obre

als ulls, blau que es perllonga

allà on comença el cel.


Rere reixes de ferro,

polida, es mostra a tu

la ciutat dels delmats,

i a la porta d’un nínxol

et saluda Espriu.


...............…..No estimo

res més, excepte l’ombra

viatgera d’un núvol.*


Com ho faré per enganxar els pedaços

esmicolats, esparsos per la cambra?

Aquest matí se m’ha trencat la vida.

Corria tan de pressa que no he vist

el sabó a terra, he relliscat i ai!,

m’ha caigut de les mans. Així ha passat.

I ara no sé què fer. Miro els trossets,

desesperat. Voldria rejuntar-los.

Són tants! I a cada un em veig petit.


.................… Perdura

en els meus dits la rosa

que vaig collir.*


Quan sento que passaren els dies

en què corria l’aigua a borbollades

per dintre meu, i que a voltes em costa

membrar les voltes que vaig ser feliç,

penso que ara mateix

hi ha joves que estan fent l’amor.


Quan m’arribi la mort

que tot ho foragita i tot ho escapça,

no servaré ni món, ni nom, ni cos,

sinó tan sols paraules.

Procuro, per això, siguin d’amor.


Les aranyes filaven

palaus de rei,

estances que empresonen

passos d’hivern.*


Tal com al cinema, quan un

seu al seient i veu

passar al davant històries

i facècies, amb ets

i uts i plors i riures,

així el poeta viu

a un món imaginari.


No et creguis el que diu,

però deixa´t portar

pel vol de les paraules,

que, no per fals, és menys

real que l’altre:

viu un moment el somni

de la felicitat.


La veu de la dama

lluny del temps. Escolto

la cançó de marbre.*


Vivim als signes,

res més perdura,

tan sols paraules

resten al sol.


Arbre, jardí,

mare, estimat,

ja no són meus,

són de tothom.


Miro un estel,

cerco la pau,

beso la rosa,

vaig a l’amor.


Signes que neixen,

signes que creixen,

signes que vencen,

paraules són,


Com necessito

contar-te la basarda

que fa la pluja als vidres!*


No temis la tempesta.

Per més altes que siguin

les onades i fortes,

mai no seran tan altes

com l’odi entre veïns

en una guerra.


L’enveja i la rancúnia

són temibles, per ço

no pregonis els guanys,

sigues prudent i guarda´t

d’aixecar admiració

entre els maldestres.


No hi ha dolents ni bons

quan comença la sang

a vessar pels carrers.

Tanca la porta i marxa,

pitjor que perdre el pis

és ser-ne còmplice.


.....................Et deixo

el sepulcre vastíssim

que fou terra dels pares,*


Com una serp que perd la pell a trossos,

així he perdut la vida,

i en tenir la paciència de guardar-los,

des d’un àlbum em miren.

Són somriures antics de les persones

que amava i que em volien,

i que, quan soc cansat i fart i trist,

em tornen l’alegria.


...vulgues que dormi

somniant mars en calma,

la claror de Sinera.*


Alts i baixos, rics i pobres,

de la mà ens agafarem.


En rengleres ben formades,

barrejats ben pulcrament.


Rucs i savis, bells i lletjos,

la corranda encetarem.


De Sinera a la Bisbal,

de Verges a Sant Climent.


Lectors, crítics i poetes,

a la dansa ens trobarem.


Pere Casas Serra (02-03-2013)


* SALVADOR ESPRIU, Cementiri de Sinera




HABLANDO CON SALVADOR ESPRIU

EN EL CEMENTERIO DE SINERA


Camino del cementerio

de Sinera, caballos

arrastran los ejes

del carro de la muerte.


No es dura la subida

pero los pies no querrían

tomar la cuesta de los cipreses

que se alzan al final.


El pueblo queda atrás

y el mar, vastísimo, se abre

a los ojos, azul que se prolonga

donde comienza el cielo.


Tras la verja de hierro,

pulcra, se muestra a ti

la ciudad de los muertos,

y en la puerta de un nincho

te saluda Espriu.


...……...........No amo

nada más, sino la sombra

viajera de una nube.*


¿Cómo haré para enganchar los trozos

desmenuzados, dispersos por la sala?

Esta mañana, se me ha roto la vida.

Corría tan aprisa que no he visto

el jabón en el suelo, he resbalado y ¡ay!,

me cayó de las manos. Así pasó.

No sé que hacer. Observo los trocitos,

desesperado. Querría reunirlos.

¡Son tantos! Y me veo pequeño en cada uno.


.......….....Sigue

en mis dedos la rosa

que cogí.*


Cuando siento que pasaron los días

en que corría el agua a borbotones

por mi interior, y que a veces, me cuesta

recordar los momentos que fui feliz,

pienso que ahora mismo

hay jóvenes que hacen el amor.


Cuando llegue la muerte

que todo lo despide y descabeza,

no conservaré mundo, nombre o cuerpo

sino solo palabras.

Procuro que, por eso, sean de amor.


Las arañas hilaban

palacios de rey,

estancias que aprisionan

pasos de invierno.*


Como en el cine, en que uno

se sienta en la butaca y ve

pasar frente a sí historias

e incidencias sin faltar nada,

así habita el poeta

un mundo imaginario.


No creas lo que dice,

mas déjate llevar

por el vuelo de las palabras

que, no por falso, es menos

real que el otro:

vive un momento el sueño

de la felicidad.


La voz de la dama

muy lejos. Escucho

la canción de mármol.*


Viven los signos,

nada más dura,

solo palabras

quedan al sol.


Árbol, jardín,

madre, querido,

ya no son míos,

de todos son.


Miro una estrella,

busco la paz,

beso la rosa,

voy al amor.


Signos que nacen,

signos que crecen,

signos que vencen,

palabras son.


¡Cómo preciso

contarte el miedo

que da la lluvia en los cristales!*


No temas la tormenta.

Por más altas y fuertes

que resulten las olas

nunca serán tan altas

como el encono entre vecinos

en una guerra.


La envidia y el rencor

son temibles, por eso

no pregones tus logros,

se prudente y abstente

de levantar admiración

entre los torpes.


No hay malos ni buenos

cuando la sangre empieza

a correr por las calles.

Cierra la puerta y vete.

Mejor abandonar la casa

que ser cómplice.


.……………...Te dejo

el sepulcro vastísimo

que fue la tierra de los padres,*


Cual serpiente que pierde piel a trozos

he perdido la vida,

y al tener la paciencia de guardarlos

desde un álbum me miran.

Son sonrisas antiguas de personas

que amaba y me querían,

y que si estoy cansado y harto y triste

me traen la alegría.


...desea que duerma

soñando mares en calma,

claridad de Sinera.*


Altos, bajos, ricos, pobres,

de la mano nos iremos.


En hileras bien formadas

barajados estaremos.


Burros, sabios, guapos, feos,

el compás comenzaremos.


De Sinera a la Bisbal,

y de Verges llegaremos.


Poetas, lectores y críticos,

danzando nos juntaremos.


Pedro Casas Serra (02-03-2013)


* SALVADOR ESPRIU, Cementiri de Sinera

sábado, 13 de abril de 2013

"A missa dos inocentes" de Mario Quintana


Se não fora abusar da paciência divina
Eu mandaria rezar missa pelos meus poemas que não conseguiram ir além da terceira ou quarta linha,
Vítimas dessa mortalidade infantil que, por ignorância dos pais,
Dizima as mais inocentes criaturinhas, as pobres...
Que tinham tanto azul nos olhos,
Tanto que dar ao mundo!
Eu mandaria rezar o réquiem mais profundo
Não só pelos meus
Mas por todos os poemas inválidos que se arrastam pelo mundo
E cuja comovedora beleza ultrapassa a dos outros
Porque está, antes e depois de tudo,
No seu inatingível anseio de beleza!

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)


La misa de los inocentes

Si no fuera abusar de la paciencia divina
Yo mandaría rezar misa por mis poemas que no consiguieron pasar de la tercera o cuarta línea,
Víctimas de esa mortalidad infantil que, por ignorancia de los padres,
Diezma las más inocentes criaturitas, pobres...
Que tenían tanto azul en los ojos,
¡Tanto que dar al mundo!
Yo mandaría rezar el réquiem más profundo
No sólo por los míos
Sino por todos los poemas inválidos que se arrastran por el mundo
Y cuya comovedora belleza sobrepasa la de los otros
Porque está, antes y después de todo,
¡En su intangible anhelo de belleza!

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)
(Versión de Pedro Casas Serra)

viernes, 12 de abril de 2013

"Os ceguinhos" de Mario Quintana


Um dia, um ceguinho de nascença...
- pois bem, para ser mais explícito e para conservar por mais algum tempo a sua passageria imagem neste mundo -
um dia
numa daquelas nossas conversas de bar,
o sanfonista Artur Elsner me confessou:
"Bem sei que, para vôces, eu, teoricamente, estou nas trevas."
Teoricamente?! - pensei, num comovido espanto.
Tal vez no mesmo silencioso espanto com que os anjos escutam
as palavras que digo
dentro da minha treva iluminada.

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)


Los cieguecitos

Un día, un cieguecito de nacimiento...
- bueno, para ser más explícito y para conservar por más tiempo su pasajera imagen de este mundo -
un día
en una de aquellas conversaciones nuestras de bar,
el pianista Artur Elsner me confesó:
"Bien sé que, para ustedes, yo, teóricamente, estoy en las tinieblas."
¿¡Teóricamente?! - pensé, con conmovido asombro.
Tal vez con el mismo silencioso espanto con que los ángeles escuchan
las palabras que digo
dentro de mi tiniebla iluminada.

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)
(versión de Pedro Casas Serra)

jueves, 11 de abril de 2013

"O último crime da mala" de Mario Quintana


Na mala que nem o Anjo da Guarda,
nem o Delegado do Distrito,
nem eu mesmo consigo encontrar,
está a minha imagem única, fechada a chave
- e a chave caída no fundo do mar!
Não adianta chamar escafandros,
nem homens-rãs,
nem a sereia mais querida,
nem os atenciosos hipocampos, de que adianta?!
Não existem vestígios de mim...

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)


El último crimen de la maleta

En la maleta que ni el Ángel de la Guarda,
ni el Delegado del Distrito,
ni yo mismo consigo encontrar,
está mi imagen única, cerrada bajo llave
- ¡y la llave echada al fondo del mar!
No sirve de nada llamar a escafandristas,
ni a hombres rana,
ni a la sirena más querida,
ni a los amables hipocampos, ¡¿para qué?!
No quedan vestigios de mí...

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)
(Versión de Pedro Casas Serra)

martes, 9 de abril de 2013

"Invitation au voyage" de Mario Quintana


Se cada um de vós, ó vós outros da televisão
- vós que viajais inertes
como defuntos num caixão -
se cada um de vós abrisse um livro de poemas...
faria uma verdadeira viagem...
Num livro de poemas se descobre de tudo, de tudo mesmo!
- Inclusive o amor e outras novidades.

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)


Invitation au voyage

Si cada uno de vosotros, oh vosotros los de la televisión
- vosotros que viajáis inertes
como difuntos en un féretro -
si cada uno de vosotros abriese un libro de poemas...
haría un verdadero viaje...
En un libro de poemas se descubre de todo, ¡absolutamente de todo!
- Incluso el amor y otras novedades.

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)
(Versión de Pedro Casas Serra)

lunes, 8 de abril de 2013

Parlant amb Salvador Espriu VII

HABLANDO CON SALVADOR ESPRIU VII


...vulgues que dormi

somniant mars en calma,

la claror de Sinera.

SALVADOR ESPRIU


Alts i baixos, rics i pobres,

de la mà ens agafarem.


En rengleres ben formades,

barrejats ben pulcrament.


Rucs i savis, bells i lletjos,

la corranda encetarem.


De Sinera a la Bisbal,

de Verges a Sant Climent.


Lectors, crítics i poetes,

a la dansa ens trobarem.

 

Pere Casas Serra (2013-03-02)

 

 

HABLANDO CON SALVADOR ESPRIU VII

 

...desea que duerma

soñando mares en calma,

claridad de Sinera.

SALVADOR ESPRIU


Altos, bajos, ricos, pobres,

de la mano nos iremos.


En hileras bien formadas

barajados estaremos.


Burros, sabios, guapos, feos,

el compás comenzaremos.


De Sinera a la Bisbal,

y de Verges llegaremos.


Poetas, lectores y críticos,

danzando nos juntaremos.


Pedro Casas Serra (02-03-2013)

 


domingo, 7 de abril de 2013

"Parece um sonho..." de Mario Quintana


"Parece um sonho que ela tenha morrido!"
diziam todos::: Sua viva imagem
tinha carne!... E ouvia-se, na aragem,
passar o frêmito do seu vestido...

E era como se ela houvesse partido
e logo fosse regressar da viagem...
- até que em nosso coração dorido
a Dor cravava o seu punhal selvagem!

Mas tua imagem, nosso amor, é agora
menos dos olhos, mais do coração.
Nossa saudade te sorri: não chora...

ais perto estás de Deus, como um anjo querido.
E ao relembrar-te a gente diz, então:
"Parece um sonho que ela tenha vivido!"

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)


Parece un sueño

"¡Parece un sueño que ella haya muerto!"
decían todos... ¡Su vívida imagen
tenía carne!... Y se oía, en la brisa,
acercarse el frufrú de su vestido...

Y era como si ella hubiese partido
y luego fuese a regresar del viaje...
- ¡hasta que en nuestro corazón dolido
Dolor clavaba su puñal salvaje!

Pero tu imagen, nuestro amor, ahora
es menos de ojos, más de corazón.
Nuestra nostalgia te sonríe: no llora...

Más cerca estás de Dios, como un ángel querido.
Y al recordarte, dice la gente entonces:
"¡Parece un sueño que ella haya vivido!"

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)
(versión de Pedro Casas Serra

sábado, 6 de abril de 2013

"Querias que eu falasse de "poesia" de Mario Quintana


Querias que eu falasse de "poesia" um pouco
mais... e desprezasse o quotidiano atroz...
querias... era ouvir o som da minha voz
e não um eco - apenas - deste mundo louco!

Mas que te dar, pobre criança, em troco
de tudo que esperavas, ai de nós:
é que eu sou oco... oco... oco...
como o Homem de Lata do "Mágico de Oz"!

Tu o lembras, bem sei... ah! o seu horror
imenso às lágrimas... Porque decerto se enferrujaria...
E tu... Como um lírio do pântano tu me queias,
como uma chuva de ouro a te cobrir devagarinho,
um pássaro de luz... Mas, haverá maior poesia
do que este meu desesperar-me eterno do poesia?!

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)


Querías que yo hablase de "poesía"

Querías que yo hablase de "poesía" un poco
más... y despreciase el cotidiano atroz...
querías... oír el sonido de mi voz
¡y no un eco - tan sólo - de este mundo loco!

Pero qué darte, pobre niño, en trueque
de aquello que esperabas, ay de mí:
si yo estoy hueco... hueco... hueco...
¡como el Hombre de Lata del "Mago de Oz"!

Tú te acuerdas, lo sé... ¡ah! de su horror
inmenso a las lágrimas... Porque seguro se enmohecería...
Y tú... Como un lírio del pantano me querías,
como una lluvia de oro que te cubriera despacito,
un pájaro de luz... Pero, ¡¿habrá mayor poesía
que este esterno desesperarme mío de poesía?!

Mario Quintana
(versión de Pedro Casas Serra)

viernes, 5 de abril de 2013

"Noturno da viação férrea" de Mario Quintana


Ora, os fantasmas são viajantes noturnos.
Se aboletam nos carros vazios e ficam
(por que será que os fantasmas não fumam?)
a olhar o mundo que desliza...
Mas sucede que as máquinas estavam manobrando apenas.
E depois veio a luz crescente, a luz cruel,
situando e ambientando as coisas.
E quando surgem, cabalísticos, os primeiros letreiros:
Hotel Savóia, Ao Pente de Ouro, Saúde da Mulher,
os fantasmas, puídos de claridades,
soltam um suspiro e se desvanecem.

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)


Nocturno de la vía férrea

Ahora, los fantasmas son viajeros nocturnos.
Se acomodan en los coches vacíos y se ponen
(¿por qué será que los fantasmas no fuman?)
a mirar el mundo que se desliza...
Pero sucede que las máquinas estaban maniobrando sólo.
Y después vino la luz creciente, la luz cruel,
situando y ambientando las cosas.
Y cuando surgen, cabalísticos, los primeros letreros:
Hotel Saboya, Al Peine de Oro, Salud de la Mujer,
los fantasmas, raídos de claridades,
dejan ir un suspiro y se desvanecen.

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)
(versión de Pedro Casas Serra)

miércoles, 3 de abril de 2013

"Deixa-me seguir para o Mar" de Mario Quintana


Tenta esquecer-me. Ser lembrado é como
evocar-se um fantasma... Deixa-me ser
o que sou, o que sempre fui, um rio que vai fluindo...

Em vão, em minhas margens cantarão as horas,
me recamarei de estrelas como um manto real,
me bordarei de nuvens e de asas,
às vezes virão em mim as crianças banhar-se...

Um espelho não guarda as coisas refletidas!
E o meu destino é seguir... é seguir para o Mar,
as imagens perdendo no caminho...
Deixa-me fluir, passar, cantar...

toda a tristeza dos rios
é não poderem parar!

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)


Déjame seguir hacia el Mar

Intenta olvidarme. Recordarme es como
evocar un fantasma... Déjame ser
lo que soy, lo que siempre fui, un río que va fluyendo...

En vano, en mis márgenes cantarán las horas,
me recamaré de estrellas como un manto real,
me bordaré de nubes y de alas,
a veces vendrán los niños a bañarse en mí...

¡Un espejo no guarda las cosas reflejadas!
Y mi destino es seguir... es seguir hacia el Mar,
perdiendo las imágenes en el camino...
Déjame fluir, pasar, cantar...

¡toda la tristeza de los ríos
es no poderse parar!

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)
(versión de Pedro Casas Serra)

martes, 2 de abril de 2013

La rueda

LA RUEDA


Cinco, cuatro, tres...

Hoy te contaremos

el mundo al revés.


Del cielo caen flores

y por la noche ríen

los ruiseñores.


Corre, corre, borriquito,

baja la cuesta que lleva

a la casa de Pedrito.


Las nubes de caramelo,

las casas de chocolate...

y los pasteles al vuelo.


Abre la mano

que pasa el tren.

Si la cierras, se estrellará.


Cuando estoy cansado bailo,

y así, si duermo,

me distraigo.


Siete por siete, veintisiete.

Menos uno, diez.

Y llevo tres.


Los domingos a la escuela,

y el resto de la semana

a jugar con tía Manuela.


¿Quién está a tu espalda?

Si dices su nombre,

no te pillará.


Pedro Casas Serra (02-04-2013)

lunes, 1 de abril de 2013

"Os arroios" de Mario Quintana


Os arroios são rios guris...
Vão pulando e cantando dentre as pedras.
Fazem borbulhas d'água no caminho: bonito!
Dão vau aos burricos,
às belas morenas,
curiosos das penas das belas morenas.
E às vezes vão tão devagar
que conhecem o cheiro e a cor das flores
que se debruçam sobre eles nos matos que atravessam
e onde parece quererem sestear.
Às vezes uma asa branca roça-os, súbita emoção
como a nossa se recebêssemos o miraculoso encontrão
de um Anjo...
Mas nem nós nem os rios sabemos nada disso.
Os rios tresandam óleo e alcatrão
e refletem, em vez de estrelas,
os letreiros das firmas que transportam utilidades.
Que pena me dão os arroios,
os inocentes arroios...

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)


Los arroyos

Los arroyos son ríos niños...
Van saltando y cantando por entre las piedras.
Hacen burbujas de agua en el camino: ¡bonito!
Dan vado a los borricos,
a la bellas morenas,
curiosos de las penas de las bellas morenas.
Y a veces van tan despacio
que conocen el olor y el color de las flores
que se inclinan sobre ellos en los montes que atraviesan
y donde parece quieran sestear.
A veces una ala blanca los roza, súbita emoción
como la nuestra si recibiéramos el milagroso encontronazo
de un Ángel...
Pero ni nosotros ni los ríos sabemos nada de eso.
Los ríos apestan a aceite y a alquitrán
y reflejan, en vez de estrellas,
los letreros de las empresas que transportan mercancías.
Qué pena me dan los arroyos,
los inocentes arroyos...

Mario Quintana (Baú de Espantos, 1986)
(versión de Pedro Casas Serra)