miércoles, 10 de octubre de 2012
"O dia abriu seu pára-sol bordado..." de Mario Quintana
Para Erico Verissimo
O dia abriu seu pára-sol bordado
De nuvens e de verde ramaria.
E estava até um fumo, que subia.
Mi-nu-ci-o-sa-men-te desenhado.
Depois surgiu, no céu azul arqueado,
A Lua - a Lua! - em pleno meio-dia.
Na rua, um menininho que seguia
Parou, ficou a olhá-la admirado...
Pus meus sapatos na janela alta,
Sobre o rebordo... Céu é que lhes falta
Pra suportarem a existência rude!
E eles sonham, imóveis, deslumbrados,
Que são dois velhos barcos, encalhados
Sobre a margem tranqüila de um açude...
Mario Quintana (A Rua dos Cataventos, 1940)
El día abrió su parasol bordado...
Para Erico Verissimo
El día abrió su parasol bordado
De nubes y de verde varillaje.
Y había incluso un humo, que subía.
Muy mi-nu-cio-sa-men-te dibujado.
Después salió, en el cielo azul arqueado,
La Luna - ¡Luna! - en pleno mediodía.
En la calle, un pequeño que corría
Paró, y quedó mirándola asombrado...
Coloco mis zapatos en la alta
Ventana... ¡Cielo es lo que les falta
Para aguantar tanta existencia ruda!
Y ellos sueñan, inmóviles, cegados,
Que son dos viejos barcos, encallados
Sobre el margen tranquilo de una azuda...
Mario Quintana (A Rua dos Cataventos, 1940)
(Versión de Pedro Casas Serra)
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario