Les
xiquetes del meu poble
seuen
en cadira baixa
i
amb un davantalonet
i
un drap tan llarg com un dia
sense
pa-amb-xicolata,
si
feien punt de cama,
si
punt de cadeneta
o
punt d’escapulari,
i
cantaen alló
de
“montañas nevadas”.
Les
dones del meu poble
de
matinet al tros:
adés
cullen patates,
adés
arrenquen cebes
o
aixafaen terrossos
o
se’n van a fer herba
per
als conills o duien
farinetes
als cotxos
o
segó a la feram,
o
apedacen llençols
o
passen agulletes
o
suquen pa amb vi i sucre
per
con tórnon de costura
les
xiquetes del meu poble.
Maria-Mercè Marçal (Cau de Llunes, 1973-1976)
Las
niñas de mi pueblo
se
sientan en silla baja
y
con un delantalito
y
un paño tan largo como un día
sin
pan con chocolate,
si
hacían punto de caña,
o
punto de cadeneta
o
punto de escapulario,
y
cantaban aquello
de
"montañas nevadas".
Las
mujeres de mi pueblo
de
mañanita en el campo:
ora
cosechan patatas,
ora
arrancan cebollas
o
chafan terrones
o
van a coger hierba
para
los conejos o llevan
farinetas
a los cerdos
o
salvado al averío,
o
remiendan sábanas
o
hacen ganchillo
o
mojan pan con vino y azúcar
para
cuando vuelvan de costura
las
niñas de mi pueblo.
Maria-Mercè Marçal (Cau de Llunes, 1973-1976)
(Versión de Pedro Casas Serra)
No hay comentarios:
Publicar un comentario